Od pewnego czasu, a ściślej od jakichś 10 lat, jedną z moich ulubionych polskich piosenek jest „Nic nie może wiecznie trwać” Anny Jantar. Ten – można powiedzieć – banalny utwór był moim odkryciem dopiero na pewnym etapie życia. W młodości często nam się wydaje, że jesteśmy wieczni, że wszystko jest stałe i nieprzemijalne, a deklaracje, które słyszymy z ust innych, są dane na zawsze. Nic bardziej złudnego. Z biegiem lat, nabierając doświadczeń, uczymy się, że nie ma nic danego na zawsze. Wszystko podlega przemianom, zmianom, transformacjom. Starzejemy się, ukochani ludzie odchodzą, umierają. Świat się rozwija, ale i autodegraduje, niespodziewanie nadchodzą kataklizmy, choroby, kryzysy. To, co zdobyliśmy, tracimy, a zyskujemy to, o czym nawet nie marzyliśmy. Oprócz poszczególnych jednostkowych zmian dają się też zauważyć pewne rytmy, sinusoidy, wzloty i upadki, powtarzalność zdarzeń, zjawisk i zachowań. Cykliczność, ciągłość, pętle, które dają nam nadzieję na choćby nikłą przewidywalność i pozwalają się spodziewać, że po nocy wyjdzie jednak słońce. Chciałabym, aby moja wystawa najnowszych prac stworzonych specjalnie do Galerii Sztuki „W Przyziemiu” odczytywana była właśnie według tego klucza. Sercem ekspozycji jest wielkoformatowa układanka rytmów mówiąca o pewnej ciągłości zdarzeń, powtarzalności, zakotwiczeniu. Pomalowane czarną matową farbą ściany pomieszczeń Galerii już same w sobie wprowadzają mroczny klimat. Wnętrza te według mnie stanowią najlepsze tło dla moich rozmyślań dotyczących zmian. Ten mrok, z którego – oświetlone punktowym światłem – wyłania się tylko to, co chcę, aby było widziane, reszta tonie w ciemności. Ten zabieg pozwala się skoncentrować i skupić na tym, co jasne, zanurzone w światle; mrok pozostaje jedynie tłem.

Gabi Buzek