Wystawa „Epicentra” dobitnie świadczy o ciągłości poszukiwań w twórczości Dobiesława Gały. Jednocześnie nie stanowi podsumowania, a jest daleko idącym kontinuum rozpoczętej przez artystę drogi. Opiera się o abstrakcję, łączenie struktur i technik, a wreszcie o poszukiwania ontologiczne wsparte na aksjomatach, dążące do wytłumaczenia odbiorcy wybranej przez Gałę cząstki rzeczywistości. Poprzez strukturę i przy pomocy idei artysta konfrontuje ze sobą: czas, obecność i destrukcję. Niemal fenomenologicznie sięga do geofizycznych miejsc określanych jako epicentra,  świadczących o zdarzeniu, jakie miało miejsce wewnątrz skorupy ziemskiej. Obszar ten ujmuje z perspektywy lotu ptaka. Intencjonalne odejście od horyzontu powoduje skupienie obserwatora na niewielkim wycinku przestrzennym potraktowanym niemal dwuwymiarowo – niemal, ponieważ sama struktura obrazów dodaje wymiar trzeci, a trwanie dzieła w czasie jawnie świadczy o istnieniu czwartego.

Dualistyczne zestawienie ze sobą obserwowalnego z nieobserwowalnym prowadzi do pytań o byt i jego wpływ na przestrzeń. Poruszanie się przez Gałę pomiędzy metafizyką i dosłownością jest płynne: zmiany zachodzące w materii metaforycznie przełożone zostają na język transformacji intelektualnych, przeżyć wewnętrznych i indywidualnych punktów zwrotnych. Poprzez kategorię punktu artysta sięga do pojęć a priori traktowanych przez siebie relatywnie. Ściera ze sobą ideę z materią, tworzy platoniczny świat, w którym to odbiorca decyduje o interpretacji, jaka płynie z doświadczenia obserwacji. Istotne jest tutaj współistnienie na linii dzieło-widz, dzięki któremu podkreślana jest świadomość i wartość. Pojęcia te poddawane są jednocześnie subiektywizacji poprzez selektywny wybór obserwatora.

Fizyczne epicentra mogą jawić się zatem jako figura retoryczna, metafora zniszczeń, pęknięć i rozłamów zachodzących w ludzkiej psychice. Atmosferę zmian i przekształceń podsyca użyta przez artystę paleta barwna, wciąż operująca znanymi już przeciwieństwami.  Monochromatyzm konfrontuje się z ostrym, momentami jaskrawym kolorem wyzierającym z wnętrza struktury. Ekspresyjne cięcia podkreślają dynamikę, dają dowód zmian, wprowadzają aurę tajemniczości i niepokoju. Poprzez abstrakcyjną formę artysta konstruuje niedopowiedzenia, nadaje wolny ton interpretacji. Za pomocą prostej symboliki kreuje nierealny świat mający swoje odbicie w konkretnej rzeczywistości. Swoje poszukiwania opiera nie tylko na idei, ale również formie. Eksperymentalna i indywidualna technika daje artyście spektrum możliwości, które sukcesywnie poszerza dodając do cykli nowe elementy.

Dobiesław Gała to twórca, który nie zatrzymuje się w znanym sobie miejscu: nieustannie tropi nowe, eksploruje nieznane by móc doprowadzić do indywidualnej konfrontacji. Efekty tych zderzeń przekłada na język sztuki, ale nie zawłaszcza – pozwala na jej niezakłócone starcie z odbiorcą.