Czy doświadczanie materii w ogóle jest możliwe, kiedy wszystko co materialne nie istnieje, a jedynie obecna jest przestrzeń duchowa, umysłowa, niematerialna? Dzisiejsze czasy, które szczególnie determinują człowieka poprzez materię często odwracają uwagę od tego co jest im-materialne. Immaterializm jako nurt w filozofii mówi o tym, iż nie istnieje materia jako niemyśląca, niepostrzegana bezpośrednio substancja, będąca podłożem jakości zmysłowych, takich jak np. kształt, ruch, czy barwa. Według immaterializmu przedmioty, które postrzegamy istnieją realnie i są jednak tylko kombinacją jakości zmysłowych, a podłożem ich istnienia nie jest materia, lecz umysł (utożsamainy z duchem).

Prace pokazane na wystawie są formą korespondencji i dialogiem pomiędzy tymi dwoma światami – materialnym i niematerialnym. To próba balansu między pozafizykalną delikatnością i ulotnością, a materialnością. Moja wystawa inspirowana jest naturą, materiały które wybrałam tj. len, filc, bawełna, metal – także są pochodzenia naturalnego.

Moje prace powstały w wyniku zamiłowania do materii i materialności, a ich inspiracją była przestrzeń duchowa, niepoznawalna którą podzieliłam na trzy obszary: Ziemia, Niebo, Czarna materia. Niewątpliwie moją ulubioną przestrzenią do eksploracji jest niebo. Przestrzeń nieba jest dla mnie chyba kwintesencją tego co chwilowe, ulotne, niezamierzone, a jednocześnie tego co stałe, niezmienne i uporządkowane. W moim odczuciu niebo jest przestrzenią zagadkową i zaskakującą. Widziane z Ziemii to często abstrakcyjny zbiór kształtów i kolorów, tajemnicza przestrzeń, pobudzająca wyobraźnię, dająca wielowymiarową możliwość interpretacji. Miejsce w którym spotyka się to co poznawalne z nieodgadnionym. Ziemia widziana z nieba jest bezkresną, tajemniczą materią. Mój Immaterialism to próba zapisu spostrzeżeń, obserwacji, doświadczeń otaczającej rzeczywistości, kodu kulturowego. Dotknięcie niepoznawalnego i zapisu w materii niematerialnego.

Elżbieta Kuźniar