„Jest taka moc – zobaczyć i inna moc – zatrzymać…” to wystawa, w której portret miesza się z krajobrazem, emocje wypływają z dzieł kolorem, kreska i dynamiczne pociągnięcia pędzla oddają intensywność. Ewa Rogala w swoich pracach dotyka sfery psychicznej z niezwykłą dokładnością i dbałością o zachowanie stanów psychicznych. Swoje wysiłki koncentruje na rozszyfrowaniu emocji portretowanych postaci, wyrażeniu ich w jak najbardziej wierny sposób. Jak sama przyznaje: „jesteśmy indywidualnością, bardzo delikatną strukturą. Spojrzenie w głąb siebie, chwila zatrzymania fascynują mnie, jako malarkę.”

Artystka, jako medium poznawcze wybrała eksperyment z formą: bawi się kolorem, linią, kadruje, papier i płótno traktuje jako płaszczyznę wzajemnej komunikacji. Rozmawia nie tylko z portretowaną osobą, a z własnym wnętrzem, nieustannie konfrontując ze sobą emocje. Stara się, aby to, co kumulowane wewnątrz znalazło swój wydźwięk w malarstwie. Fowistyczna gama barwna sprzyja odczuwaniu, duplikuje doznania.

Portrety artystki to nie tyle wierne oddanie człowieka, ile mistyczne lustra, w których każdy z nas może znaleźć cząstkę siebie. Ta tożsamość ab initio stanowi podstawę, jawi się jako vis maior napędzająca do tworzenia nowych dzieł. Ciekawym zabiegiem jest również punktowy motyw zaniechania i niedokończenia dający nam świadomość zapadania się pamięci, zniekształceń, jakie po czasie niosą ze sobą wspomnienia, ale również momentu przejścia od indywiduum do ogółu, bo przecież to, co dotyczy jednej osoby, może być cechą identyfikowaną przez całe zbiorowości. Wyzwania rzucone przez umysł i emocje artystka ujarzmia przy pomocy intensywnej palety barw i ekspresyjnej kreski, czasami stosując wręcz sam kontur postaci. Nie boi się sięgać do różnych form i sposobów tworzenia, co również ma swoje odzwierciedlenie w malowanych pejzażach. Zachowanie ulotności, mimetyczność, ciągła kreacja pozwalają dziełom Ewy Rogali na długo rezonować w odbiorcy. Rozpływający się horyzont podkreśla, jak bardzo wspomnienia są efemeryczne, podkreśla, że każdorazowa próba zetknięcia się z nimi narzuca nam ex cathedra ich subiektywizację i indywidualne przetworzenie. Dynamika linii wybija odbiorcę z melancholii, ale jednocześnie daje dobitny dowód na zamazywanie się wspomnień. Emocjonalność jawi nam się tutaj jako warunek sine qua non. Tak samo jest z doznaniem osobistym, które zawsze będzie subiektywne. A o całą tę indywidualność przecież chodzi – o to by pokazać wyjątkowość, z którą możemy stanąć twarzą w twarz.

Karolina Wójcik, kuratorka wystawy