’Kobieco. Kwiatowo.’ Hippisowsko brzmiący tytuł intencjonalnie zestawiający ze sobą dwa stereotypowe terminy. Jednak w przypadku Marty Wakuły-Mac ciężko mówić o uogólnianiu, ciężko szukać kategoryzacji i infantylności. Jest esencjonalizm i kreska, jest plama barwna, jest cała doza folku podszyta niewypowiedzianą efemerycznością.

Grafika warsztatowa dla Artystki zdecydowanie pełni funkcję alter ego, freudowskiego id wypływającego z głębi duszy, z potrzeby tworzenia – tej wrodzonej i nieskrywanej, a ujarzmionej na papierze.

W erze abstrakcji, ucieczki od sztuki przedstawiającej, w dobie, w której pozornie temat cielesności został wyeksploatowany dzieła Marty Wakuły-Mac mają wiele do zaoferowania. Konstatują kobiecość na nowo, podkreślają grację, czystość i godność uciekając tym samym od płaskiego i trywialnego erotyzowania. Nie idealizują ani nie operują schematami. Artystka świadomie sięga w głąb historii sztuki i wyciąga z niej dla siebie to, co najlepsze: kontur, pewną dozę kubiczności, niedopowiedzenie, ulotność. Dzięki bogatej i żywej kolorystyce nawiązuje do szeroko rozumianego folkoru, a nawet do etniczności ukrytej w indywidualnym typie ikonograficznym. Harmonijna idylla feerii barw linorytów i monotypii przeciw-stawiona została ostremu monochromatyzmowi sucho- i drzeworytów. Echo Die Brücke i niemieckiego ekspresjonizmu jest wyraźnie słyszalne, wyniesione do najlepszej formy prymitywizmu. Służy temu bez wątpienia odrzucenie barwy, podkreślenie formy, zaniechanie perspektywy i brak dążenia do przedstawienia prawidłowych proporcji. Tak, jak i ponad wiek temu, tak i u Artystki deformacja i kolor pozbawione pustki powierzchownej mimetyczności są obrazem emocji. Pomimo toporności kształtów akty Marty Wakuły-Mac są niezwykle finezyjne, subtelne, a przy tym eteryczne i tajemnicze. Ich dopełnieniem jest natura śmiało wkraczająca w kontury postaci, przekraczająca granice, indywidualna i niezakłócona, momentami wiodąca prym w przed-stawieniach. Supremacja kwiatu, jako symbolu jest tutaj oczywista. Artystka śmiało wprowadza roślinność nie tylko jako alegorię kobiecości i nie-winności, ale podkreśla też prawdę osadzoną w filozofii feng shui sprzyjającą napływowi kojącej i zbawiennej energii emanującej chociażby z magnolii. Konfrontacją dla unoszącej się z rycin łagodności jest zderzenie się konturu z ekspresyjną plamą barwną. Jednak ta dynamika na samej plamie się nie kończy – ma ona swoją kontynuację w poszarpanej linii, często punktowej i urwanej, przeciw-stawiającej się subtelności i nostalgii tematu.

W tak rozumianej sztuce nie ma miejsca na tępą dekoracyjność. Jest za to cała przestrzeń dla śmiałych kontrastów, zderzania się esencjonalnych symulakrów przy jedno-czesnym zachowaniu kruchej delikatności.

Karolina Wójcik, kuratorka wystawy