’Forma jest tylko zewnętrznym wyrazem wewnętrznych treści dzieła” – tak kiedyś pisał Wassily Kandinsky. Mając przed sobą dzieła Barbary Cyran z cyklu „Polistruktury” postrzegamy formę jednakże nie tylko jako aspekt wpływający na treść, ale treść samą w sobie. Myślenie to jest głęboko zakorzenione w kulturze starożytnej, która łączyła formę z funkcją samostanowienia się treści abstrakcyjnej. Niewątpliwie augustiańskie modus species et ordo [z łac. umiar, kształt, ład] zostaje zachowane przez artystkę podczas tworzenia jej dzieł. Nagromadzenie odwołań do historii sztuki jest nie tylko niezbitym dowodem na celowość sztuki Barbary Cyran, ale również dowodem na jej głębokie zrozumienie. „Polistruktury” to poszukiwanie form, koloru, ale również sposób wyrażania siebie poprzez pracę czysto mechaniczną. „Stwarzanie się” jest tutaj holistyczne, proces twórczy jest niewątpliwą częścią dzieła samego w sobie. Ta część poszukiwania, nakładania się struktur i w efekcie koloru, prowadzi nas wprost do mondrianowskiej mimetyczności, odrzucającej zmienne elementy natury. Wywodzi się to przede wszystkim z uważnej obserwacji, ale również z aspektów czysto badawczych.

Podkreślenie struktur kolorem pozwala wyraźniej dostrzec formę, która interesuje artystkę. Ta kolorystyczna fakturowość przenosi nas w sferę harmonii i ładu, ale również idealnego rytmu. To właśnie niezachwiany rytm buduje dzieła Barbary Cyran jako kojące i hipnotyzujące. Dominująca plama barwna, niekiedy wyraźny akcent kolorystyczny przebijający się do widza, przyciągają, aby łagodnie objąć idyllicznymi ramionami sztuki abstrakcyjnej. Co znamienne dla tej formy wyrazu, z dzieł bije duża ekspresja, łagodzona przez zastosowanie struktur geometrycznych wychodzących daleko poza fizyczne ramy obrazu. Otwartość sztuki artystki jest niebywale polisemiczna, przedkładająca obserwatora ponad samo dzieło. To do niego należą kolejne interpretacje wypływające z głębokich doznań estetycznych. „Polistruktury” nie są w żaden sposób przeciążone, nie przytłaczają – właśnie poprzez doskonałe rozmieszczenie struktur i rytmów. Ponadto zastosowanie blachy jako podłoża jest niemym hołdem dla czasu, który bezspornie odciska swoje piętno w twórczości artystki. To z niego rodzą się struktury, to on pozwoli tym strukturom przetrwać, a być może zmienić ich wydźwięk i nadać im nowe znaczenia.’